De zon wil ik wekken

Lang genoeg was het nacht

waarin mijn bestaan in een hoekje kroop

en angstig naar mij keek

Zwijgzaam hoorde ik haar vragen

naar het leven en geluk.

Mensen gingen voorbij

onbezorgd en diep bemind

en ik huilde om mijn kind

dat in de nacht was verloren

in de kiem gesmoord.

Maar het begon te dagen

toen ik de zon wilde wekken

haar bestaan omarmen

met warmte en vertrouwen.

Bovenal toch met Liefde

die alle angst doet verdwijnen.

Fluisterend heb ik toen de zon gewekt

en ik wek haar nog iedere dag

met een eenvoudig:

"Ja, goed dat ik besta".