Geluk en zout

Back in the holy city na weer vele nieuwe avonturen. Het verhaal gaat als het volgt.... na ons verblijf in Tiberias zijn we naar Nazareth gegaan. We hebben geslapen in het klooster van St Josef. Heerlijk rustig en wat een luxe om na allerlei campings en smelten in de tent een koele kamer met eigen douche en toilet te hebben! Echt even bijkomen voor twee nachten. Zuster Angelie, een Franscicaner zuster uit Ierland, zit momenteel alleen in het klooster. Zij runde hier een school voor joodse, christelijke en islamitische kinderen, maar deze school moest helaas sluiten van de overheid omdat men bang was dat er geprobeerd werd de joodse kinderen te bekeren tot het christendom. De ouders van zowel de joodse als islamitische kinderen vonden het heel erg jammer, omdat de school goed was en de kinderen het naar hun zin hadden. Zuster Angelie vertelde ons veel interessante dingen over de politiek en de 3 abrahamitische godsdiensten in dit land. Ik zal later, als ik in Neve Shalom ben, het een en ander uitwerken over alle ontmoetingen die ik tijdens deze reis gehad heb en hoe ik ben gaan denken over het en ander.

De eerste dag in Nazareth verblijven we lange tijd in de Basilica of the Annunciation, de grootste kerk in het Midden-Oosten. Ik heb nog nooit zo'n overweldigende kerk gezien met prachtige glas-in-lood ramen en kunst. Het was echt genieten van iets wat enorm mysterieus oogt! Deze kerk is gebouwd op de plek waar volgens de rooms-katholieken Maria de aankondiging van de geboorte van Jezus ontving, in haar huis. Terwijl verderop in de stad een soort gelijke kerk is, maar dan van de Grieks-Orthodoxen die menen dat Maria de verschijning niet in huis maar bij de waterput kreeg. Het is ergens wel lachwekkend hoe de verschillende groeperingen hier als het ware strijden om het bezit van de heilige plekken.
Wat opvalt is de gastvrijheid en hartelijkheid van de mensen in Nazareth, over het algemeen christen-arabieren. Eind van de middag gaan we op bezoek bij de Don Bosco school van vader Mario, de man die we op de camping bij Tiberias ontmoet hebben. Hier hebben we een zeer interessant en boeiend gesprek over het schoolsysteem in Israel, over zijn school waar christenen en moslims samen naar school gaan en het goed hebben met elkaar. Teveel interessante dingen om nu hier allemaal uit te schrijven.

Na ons bezoek aan Nazareth compenseren we twee dure nachten in het klooster met een gratis overnachting op een strand aan de Dode Zee, bij Ein Gedi. Tijdens onze tocht, waarbij we via een checkpoint een heel stuk door de Westbank rijden, naar Ein Gedi bezoeken we eerst Qumran, de plaats van de gemeenschap van de Essenen die hier voor 2 eeuwen leefden. We staan bijna alleen op het strand die nacht... op 3 hippie-achtige figuren na die ons meteen vragen om even bij hun te komen zitten en ons vertellen dat ze al 4 maanden zo leven: met een tent, een gitaar en verder niets. Bijzondere figuren die je bepalen bij de vraag: wat heb je werkelijk nodig om gelukkig te zijn? Een vraag ook die opgeroepen wordt door het landschap rondom de Dode Zee, het laagste punt ter aarde. De woestijnachtige natuur hier, de leegte en kaalheid, een omgeving waarin de Essenen al iets spiritueels ervaren moeten hebben. Niet voor niets zijn vele grote levensleraren eerst door een tijd van afzondering gegaan. Leegte en stilte loutert, het leidt je tot een kern die je bepaalt bij de vragen waar het in het leven om te doen is: wat heb je nodig om gelukkig te zijn? Waarin ligt het geluk besloten? Doet me denken aan de film Into The Wild, die ik een tijdje voor mijn vertrek naar Israel gezien heb. Starend over de Dode Zee worden mijn gedachten leeg van alles wat ik  afgelopen jaar gedaan en gedacht heb, van alle invloeden die je hoofd inkomen, soms zelfs zonder dat je het wilt. Een plaats van het zout, dat loutert en smaak geeft aan het leven!

Dobberen in het water is hier ook een hele ervaring! Wat je ook probeert te doen, je armen, benen, buik komen zo weer boven drijven. Een aparte ervaring. Ogen en mond dichthouden, het zoutpercentage is hier 30%! Onze huid gaat heel zacht aanvoelen. Na een modderbad waarbij het lijkt alsof we als negertjes geboren zijn dobberen we nog even verder en verwonder ik me over deze plek: hoe kan het dat op deze plek een meer is met zoveel zout dat er niets in kan leven?

De volgende ochtend worden we wakker van een vader die samen met zijn 13-jarige zoon onderweg is naar Akaba (Jordanie) om te gaan zwemmen in de Rode Zee. Hij biedt ons ontbijt en koffie aan. Een goede bodem om een hike te gaan maken in de oase van Ein Gedi, de plek waar David schuilde voor Saul. Prachtig mooi met 4 watervallen waar we heerlijk verkoeling konden vinden.
Daarna rijden we door naar Maktesh Ramon, de grootste krater van de wereld die zich in de Negevwoestijn bevindt. Onderweg genieten we van een ruig soort woestijnlandschap, kamelen langs de weg en kleine nederzettingen van Bedoeien. Ook zien we rechts van ons het fort Masada liggen op een soort van Israelische tafelberg. Een fort met een heel verhaal... Aan het eind van de middag komen we aan op de Bedoeiencamping waar we onze eigen trektent opzetten. 's Avonds genieten we van een prachtige sterrenhemel en slapen we heerlijk. Voor het eerst voelt het 's nachts koud aan!
Na een bedoeiens (?) ontbijtje en een bezoek aan het Timna Park (later meer) rijden we door naar Eilat.... wat een afknapper is dat zeg! Een vreselijke stad, echt een badplaats, met vrijwel alleen hotels voor toeristen. Wel logisch ook, deze stad is de enige plek in Israel waar je kunt zwemmen in de Rode Zee. Het is er veel te warm, te warm om de tent op te zetten, dus we slapen in een hostel en gebruiken onze dagen om wasjes te draaien, een Israelisch kapsel te proberen en onze auto weg te brengen. Tjonge... wat voelen we ons daarna onthand zonder je eigen vervoer. Vanaf nu dus niet meer veredeld backpacken!
Na 2 nachten beginnen we aan een heel nieuw avontuur aan de andere kant van Eilat! Meer over deze avonturen in het volgende bericht!