Het nachtelijk onthaal

Hoe zal de nacht mij binnenhalen

In vlammen die alles achterlaten

tot geen huid meer is en ik

als stof en as overlijf.

In golven die gulzig opslokken

mijn adem die water wordt

en mij verzoent met de eeuwige oceaan.

Traag als een vijand beslopen

lang verwacht, een welkom onthaal

na onhoudbare pijn en oorlog van binnenuit.

In een ogenblik slechts

van onnozelheid of dodelijke woede

godvergeten haat om wat een mens is.

Of stilletjes zachtjes wegglijden

een warme hand die kouder wordt

en een laatste liefdevolle kus.

Als bij elke ademtocht

sterven en vreedzaam

verzinken in het Al

dat was, is en altijd weer komt.