“Huis van het verloren thuis”

Op 21 januari 2012 schreef Gerrit-Jan KleinJan het artikel 'Het verdriet van Westerlee' in Trouw. Het verdriet van Westerlee is het verdriet van een kerk die haar deuren sluit. Elke week sluiten zo'n twee kerken de deuren. Het verdriet dat daarbij komt kijken beschrijft Gerrit-Jan KleinJan in de woorden: "Een plaats waar gedoopt, getrouwd, gerouwd en gebeden is, houdt voorgoed op te bestaan."

Ik voelde de heimwee bij het lezen van dit artikel. Mijn eigen heimwee, van de verlaten plaats waar ik ooit de glimp leerde zien van wat voorbij de wolken ligt. Zoals Abraham trek ook ik steeds weer verder, op zoek naar een nieuwe plek om te wonen. Wat blijft is het geloof in het leven. Het dreef me tot een zee van woorden in een tijd van heimwee dat vraagt om nieuwe plekken van geloof in het leven. Een zee van woorden wat tevens nog zoekt naar structuur. Maar misschien is het juist daarom passend om nu al in deze vorm weer te geven:

Wie keek er door het eeuwenoude venster

Hoorde zingen over tijd en eeuwigheid

Zocht hier zijn verlangen naar onsterfelijkheid

Aan de voet van de vrouw, die met gevouwen handen

Bij God bad voor zijn ziel en zaligheid.

Nu het bidden is verzwegen

Bij het wisselen van de wacht

De Zon achter de wolken is verdwenen

En de leegte genadeloos lacht

In een tijd van heimwee

Waaien wij alle kanten uit

Snellen we ons naar de dood, sneller dan men vroeger deed

Verdwijnen dan in koude grond, achter bloem en steen

Met God stierf onze eeuwigheid

en kwam een tijd van tijdelijkheid

Blijft alleen de wind nog waaien

Van oost naar west, van noord naar zuid

Als eens op de pinksterdag

in vuur en vlam, gedreven door de liefde

die nieuwe verbinding zoekt

Huis van het verloren thuis

dat nu de deuren voor ons sluit

Geen venster meer voor het zoekend oog

Geen onder en geen boven, tollen wij nog immer voort

Geen plek voor kwetsbaarheid

Geen land meer van belofte

Alleen de zwaluw bleef

en vond nog immer zijn heilrijk lot

In haar kunstig nest, boven het altaren

Voorbij de dood van God

word ik, bij het vallen van de avond

door het venster een ster gewaar

Wijst mij naar het steeds weer verder

Langs voorbije tijd van Licht in duisternis

Tot aan de geboorte van een kind