Vijf weken door Israel gereisd. Van camping naar hostel naar klooster. Bezoeken, observeren, deelnemen en ontmoeten. Joden met wie we sabbat vierden, christen-arabieren uit Nazareth waar we 's ochtends mochten ontbijten, Palestijnen, Arabieren in Jordanie. Verschillende mensen met allen hun eigen verhaal. Mensen die elkaar steeds weer begroeten met 'shalom' of 'salaam': vrede.
Dit is wat een vakantie voor mij waardevol maakt: luisteren naar verhalen van mensen in een andere cultuur en context, gedachten spiegelen en van elkaar leren.
In alles wat we zagen en hoorden proefden we iets van de tragedie in dit land. In persoonlijke verhalen van mensen werd het onzichtbare lijden van de Palestijnen voor ons zichtbaar en de schreeuw om erkenning in dit land hoorbaar. Met het reizen van plaats naar plaats, reisde ik in mijn hoofd van de ene vraag en gedachte naar de andere. Vragen en gedachten die dit land bij me oproepen en me heen-en-weer doen slingeren tussen begrip en onbegrip, sympathie en aversie voor de staat Israel.
Zo ben ik begonnen met een artikel/reisverslag over de situatie in Israel vandaag de dag. Zie "Artikelen - Spiritualiteit als weg naar vrede?".
Wat ik in ieder geval wil zeggen is dat ik door sommige verhalen en feiten geschokt ben. In mei schreef ik op mijn blog dat Zuid-Afrika en Israel het een en ander gemeen hebben. De vraag: hoe kunnen mensen met een verschillende culturele en religieuze achtergrond met elkaar samen leven? De manier waarop de staat Israel de Palestijnen onder controle wil houden grenst aan de apartheid-situatie in Zuid-Afrika. Dit land, Israel, wordt geregeerd door angst. Begrijpelijke angst als je de geschiedenis van de Joden kent, maar een grote belemmering om elkaar als mens, van hart tot hart, te ontmoeten. En dat is een belangrijke voorwaarde om in vrede te leven.
Een mooie afsluiting van onze reis in Neve Shalom / Wahat-al-Salaam (Oase van Vrede) waar men sinds eind jaren 70 probeert om als Arabier en Jood samen te leven. Onder aan de berg, bij het Latrunklooster (trappisten), vindt momenteel het Sulha-festival plaats waar Marjanne en ik af en toe wat lezingen en workshops bijwonen (Marjanne heeft zich zelfs gewaagd aan de soefidans!). Sulha Peace Project is een organisatie die Israeliers en Palestijnen samen wil brengen om van elkaar te leren, het vertrouwen weer op te bouwen en op zoek te gaan naar een gezamenlijke spiritualiteit om te bouwen aan vrede. Meer info vind je op hun website: www.sulha.com
Zondag naar huis... ik verlang naar een flinke regenbui!!
