Stenen wegrollen

Op paasmorgen zit ik met een steen in mijn hand. De steen is glad, geslepen. Helemaal niet de steen die ik van binnen voel. Die is hard, ruw, met scherpe randen en twee gezichten. Terwijl de steen in mijn hand ligt en mijn andere hand er over heen wrijft, maak ik deze steen tot de steen die ik inwendig voel. Een steen die me belemmert om onvoorwaardelijke liefde te ontvangen. Ik mag opstaan en deze steen wegrollen van mijn hart. Na een kort gebed laat ik de steen achter in een mand met andere weggerolde stenen.

Onvoorwaardelijke liefde leren ontvangen. Dat was ‘mijn’ thema deze veertigdagen op weg naar het feest van Leven. Die weg mogen we elk jaar weer opnieuw gaan. Het feest van Pasen is geen eindbestemming die je in je leven vroeg of laat bereiken kunt. Pasen is ons leven onderweg, een proces van steeds weer sterven en leren leven in de nieuwe werkelijkheid van God. Steeds meer mens te worden, door los te laten en achter te laten. Ons leven, met zijn concrete ervaringen, is de weg naar God, schreef Anselm Grun. Afsterven en herrijzen horen er steeds weer bij, als een beweging om steeds dieper Gods liefde te leren kennen. Die liefde zegt dat je steeds weer opnieuw op mag staan. De kracht zit in de herhaling die als inprenting werkt. Leef maar, leef nu – en dat elk jaar weer centraal zetten als ook de natuur de beweging van dood naar leven maakt. In die beweging speelt de zon een centrale rol. In het vroege christendom werd de opkomende zon als symbool van de verrezen Christus gebruikt. Liefde is de levenskracht die van Christus uitgaat. De bewegingen die Christus continu maakt, zijn niets anders dan bewegingen die ons steeds weer de diepte van Gods liefde doen kennen. Het is, om met de woorden van Henri Nouwen te spreken, de neerwaartse beweging naar ‘onaanzienlijke’ mensen: gemarginaliseerden, armen, gevangenen, mensen die niet snel genoeg gaan. De neerwaartse beweging gaat steeds weer tegen de norm in en zoekt naar de zijlijn om vanaf daar Leven te geven én te vinden, door stenen weg te rollen. Van duisternis naar licht, van verstarring naar vitaliteit.

Stenen wegrollen om het Leven vrij baan te geven, om herrezen verder te gaan na situaties waarin de dood heer en meester leek. Welke neerwaartse beweging maken wij zelf? Welke stenen (van angst, schaamte, schuld) rollen wij weg bij onszelf en anderen, om vernieuwd het Leven te omarmen?  Stenen wegrollen is een ontwrichtende activiteit. Het is de boel opschudden, zoals Maria verschrikt wegrende van het graf toen zij zag dat de steen was weggerold. Die weggerolde steen zorgde voor de opschudding rond het lege graf.  Er is lef voor nodig om te geloven in het Leven, in situaties waarin de dood briest als een leeuw. Er is kracht voor nodig om die stenen die het Leven blokkeren weg te rollen. Maar Pasen overtuigt ons dat achter die stenen het Leven ligt, dat achter die stenen God Zelf te vinden is in al Zijn liefde en verlangen naar ons.

En zo mag ik weer leren Leven. Vanuit Gods onvoorwaardelijke liefde, die ik bij het wegrollen van mijn stenen steeds dieper mag leren kennen.

Een zaad

Je leeft en leeft,

komt en gaat,

doet en laat -

mens ben je,

lichaam

van aarde en licht,

mens

zo schitterend

als God je schiep.

En je buigt je,

buigt je

naar de aarde

en je valt.

Een zaad dat sterft,

sterft

barstend van hoop.

Want je ontkiemt,

Staat op,

Gehandhaafd door God,

de God die je schiep –

Voltooid,

Verheerlijkt,

mens voorgoed

-   Hans Bouma -