Gedachten over revolutie, deel 3 |
Gedachten over Revolutie, deel 2
18 juli 2011
"The revolution will eaten his children. The dreams will run dry", hoor ik Johny Clegg zingen op de lang weg naar het Franse zuiden. Op een lange snelweg rijden is een heerlijke vorm van meditatie. Een meditatie op waar je vandaan komt, waar je naar toe gaat en wat je naar je bestemming drijft, wat je er hoopt te vinden. En onderweg luister ik naar een zanger die dromen had en ik stel me een tijd voor waarin jongelingen gezichten zagen van een wereld waarin zwart en blank gelijk zijn. Dromen, gezichten zien, ze zijn de bron van de revolutie, de schreeuw om verandering. Maar wat is er overgebleven van de protestgeneratie? Wat is er overgebleven van de jongelingen die demonstreerden voor een wapenvrije wereld? Voor vrede en liefde voor allen? Wanneer zijn de dromen opgedroogd?
Wat zijn de dromen van de jongelingen waar ik deel van uit maak? Zijn het de dromen van een duurzame wereld? Van eerlijke handel? Van een kleine voetafdruk op de wereld?
Een droom van een wereld waarin geen grenzen bestaan, waar alles vloeit dwars door mensen gemaakte muren heen? Is het de nieuwe queerbeweging? De groene revolutie? Of heeft in een tijd van individualisering een elk zijn eigen revolutie?
Revolutie en het koninkrijk van God, revolutie en de profetie van Joel: wat hebben ze met elkaar te maken?
Gaande over de snelweg bevraag ik mezelf op het thema 'grenzen' en waarom dat me steeds weer aanspreekt. Waarom juist dat de focus is waarmee ik Jezus betekenis geef: als een revolutionaire Jood die de grenzen probeerde over te gaan omdat hij zag dat voorbij die grens een mens wachtte. Ligt de focus op Jezus niet bij de fase vóór zijn optreden, de fase in de woestijn, in de leegte waarin hij weigerde te knielen voor de macht over rijkdom, de macht van het rijk en de godsdienst (om met woorden van Theo de Boer te spreken)? Waar kniel ík eigenlijk voor?
© Inge Boef |
|
